Wiersze Bajkowe Postacie

Jak to w bajkach bywa,
W Epoce Lodowcowej mamy także mądra głowę
Jest to Mańek - mamut wielki
Z Ewą mamucicą , Edkiem , Zdzichem razem ryczą
Zawsze z leniwcem - Sidem kroczą
I choćby inni chcieli , im nie podskoczą
Kiedy Diego kły wystawi -
Każdy strachu się nabawi

Przepiękna królewna Śnieżka,
Gdzieś z krasnoludkami mieszka.
Sprząta co dnia i gotuje,
I wesoło podśpiewuje.

Hej, krasnale, hej, krasnale,
Z Wami żyć tu jest wspaniale.
Jest wesoło i przyjemnie,
Smutno było tu beze mnie.

Przyszła kiedyś zła macocha,
Która nikogo nie kocha.
Jabłko zatrute jej dała,
Śnieżka je posmakowała.

Śnieżko, Śnieżko, co zrobiłaś,
Wielki smutek zostawiłaś.
Wszyscy bardzo Cię kochali,
Życie za Ciebie by dali.

Drogą młody Książe jechał,
Wesół był i się uśmiechał.
Lecz gdy królewnę zobaczył,
Chęć do życia zaraz stracił.

Książe ratuj miłość swoją,
Śnieżka żoną będzie Twoją.
W szczęściu długo żyć będziecie,
Bez macochy na tym świecie.

Kubuś Puchatek szedł raz gajem.
I napotkał Pszczółkę Maję.
Rzekł więc do niej: "Dawaj miodku!"
Na to ona:"Nie ma kwiatków!
Jak nasadzisz kwiatków nam,
To ci może miodku dam!"

Poszedł Puchatek do swego domu.
Wyniósł garść nasion po kryjomu.
Sadzi na grządce je pracowicie.
Maja myśli:"Wyśmienicie!"
Skończył Kubuś sadzić, zmęczony, nie lada.
A tu susza. Deszcz nie pada.

Maja rzekła: "Leć no Misiu po koneweczkę.
Jeśli chcesz miodku baryłeczkę."
Przyniósł Puchatek koneweczkę.
No, bo miodku chcial miseczkę.
I podlewać zaczął kwiatki.
Aż patrzyły się sąsiadki.
Miś już dyszy, sapie,wzdycha.
Myśli sobie: "Oj, do licha!"

A gdy kwiatki już urosły,
Maja woła swoje siostry.
Zleciał się już pszczeli rój.
Kubuś myśli: "Miód już mój"
Pszczółki nektarek zbierają.
Potem w miod go przetwarzają.
Miś zaciera łapki swoje.
"Chodźcie no tu, pszczółki moje.
I przynieście miodek mi.
Żeby starczyl na 3 dni."

Pszczółki nie chcą miodku dać.
Zaczynają się zbierać. 
Żeby misia żądłem pokluć.
Miś odgraża pszczolaom się.
"Nie ma miodu, to was zjem!"
Poszedl do domu, przyniósł patelnię.
I sobie użądził smażalnię.
Pszczoły smażą się, i smażą.
Na patelni się już prażą.
Slinka już misiowi leci.
Pszczoły prażą się dzień trzeci.
I sprażyly się na pipiół.
Nie miał miodu Miś w tym roku.

Morał z tego wiersza taki.
Miś pokazał pszczołom, gdzie zimują raki.

W dalekim lesie mieszkają, 
Domki w kształcie grzybków mają. 
Małe niebieskie ludki, 
Wyglądają, jak krasnoludki. 

Na głowach białe czapeczki mają, 
Smerfami się nazywają. 
Uczą się tu i pracują, 
Bawią oraz smerfują. 

Papa Smerf – wszystko pilnuje, 
Malarz – pięknie maluje, 
Maruda – ciągle marudzi, 
A Śpioch – stale się nudzi. 

Laluś – w lusterko spogląda, 
Sprawdza czy ładnie wygląda. 
Smerfetkę wszyscy kochają 
I we wszystkim jej pomagają. 

Lecz mają oni jednego wroga, 
Gdy zjawi się – we wsi trwoga. 
Gargamel razem z Klakierem, 
Jest ich największym nieprzyjacielem.

Pięknie lata nam mijały,
Bajek dzieci doczekały!
Pszczółki dzielne robotnice,
Osładzały dziatwie życie!

Długie lata w telewizji,
Dobranocki umilały!
Lecz technika je wyparła,
I wspomnienia pozostały!

Miodu było i bajeczek,
Wszystko grało wyśmienicie!
Ale człowiek – mądra głowa,
Teraz psuje mikro życie!

I tak śliczne – sady całe,
Które piękny owoc miały,
Sadownika – znawcy ręką..
Dawkę chemii już dostały!

Rolnik też nie myśli wcale,
Jak o chwasty – tutaj chodzi!
Gdy rzepaki jednak kwitną,
To i jego zapach zwodzi!

Baniak chemii i na pole,
Tam gdzie tętni mikro-życie!
Nikt nie pyta,a on sypie..
Chyba teraz mi wierzycie?

Pszczółki nasze – wyginęły,
Nie zapylą nam już kwiecia!
I owocu też nie będzie;
To jest winą tu człowieka!

Długie lata zdrowo żyli,
Pszczółki nasze robotnice!
I na pomnik zasłużyli,
Za to piękne nasze życie!